වැස්සෙන් තෙත් වූ මතක කඳුළ

අහස නුඹ, මිහිකතට
ගව් ගණන් දුර
ක්ෂිතිජ ඉම මායවක් වෙලා
ලොව සනසනා...
දුක හිර කරන් උන් හිත
ඉකි බිඳින දිනයක
වරන කඳුළයි.
මිහිකතම සිඹිනා



සයුර සේ මා අබියසින් හිඳ
මසිත නම් වෙරළ අසළ
බොහෝ සෙනෙහසින්
පෙණින් පෙණ නිහඬව
මතක සිත්තම් කළ
නුඹේ සිත
වෙරළ තනිකර
කරදිය හා මුසුව
බොහෝ දුර පියමං කර
ඉතින් මට පසක් කර දී යන්න ඇහැකි ද?
මොහොතකට 
මතක කඳුළක් වූ නුඹේ සෙනෙහස
තාමත් මට ඇවැසිද?