අසම්මත ගැහැනිය

අන්සතුවූ නුබ ගැබ බිඳුණි තටු යුග
තුඩග රැඳි කව් වීය අමතක
කිරිලියයි ඇය විහඟ කුලයේ
තාල අමුණන අසම්මතයට

හැබෑ නොවනා හීන අතරින්
අනන්තය තෙක් දෙපිය නඟමින
වසත් කාලය සොරා ගෙනැවිත්
ගිමන්කලා ගී තාල මුමුණන
තවුස්දම් බිඳ දැහැන ගතවුණ
කිරිලියයි ඈ හීන අහුලන

අමාවක රෑ තාරුකාවක
සඳට සරදම් කවක් ගළපන
පිපුණු දා සඳ වුවන අහසට
පෙර ලෙසින් පෙම් කවක් මුමුණන
කඳුළ සඟවා නෙත් කෙවෙනි යට
කිරිලියයි ඈ නඟන මදහස