අහිමි සෙනෙහස

විසල් මහ අහස් ගැබ තරම් තුබුණද සිතේ
කියාගන්නට බැරි සෙනෙහසකින් කිමද ඇති පලේ
හඬන සිතුවිලි රැහැන් නිසසලව හද ගැබේ
කඳුළු බිඳුවක් වෙලා නෙත් ඉවුරු ළඟ රැඳේ...
පබළු මුතු වැනි අකුරු
අමුණලා පෙම් හසුන්
නොලීවද දකින්නෙමි.


පෙම නුඹේ නුවනගින්
හදවතම කැළඹුනා ඒ සුවඳවත් බවින්
නිමාවිය වසන්තය
හදට රිද්මය සොයන්
ආදරය ලබන්නට
නොමැතිකම් හිමිකමක් 
පැතුම් මල් පාව යන
වළාකුළු සිහිනයන්
නොමැත පෙම් තරම් මට
ලබන තව සැනසුමක්
කුමට ලත්වෙම්ද තව
අහිමි බව දැන දැනත්...